Wprowadzenie do modlitwy na wtorek, 3 czerwca
Proś o łaskę radości wraz ze zmartwychwstałym Jezusem.
Tekst: J 17, 1-11a
Czas między Wniebowstąpieniem Pańskim a Zesłaniem Ducha Świętego skłania do refleksji nad celem człowieka i jego rolą na ziemi. Z jednej strony Jezus wstępując, pokazuje jakie jest ostateczne przeznaczenie człowieka, z drugiej strony posyła Ducha, abyśmy potrafili być Mu wierni jeszcze tu na ziemi. Chrześcijanin jest człowiekiem, który, dzięki obietnicy zbawienia, może żyć z kotwicą zarzuconą w wieczności. Odniesienie do ostatecznego celu sprawia, że większość rzeczy relatywizuje się („to, co jest nieaktualne w wieczności, jest wiecznie nieaktualne”). Z drugiej strony pragnienie wieczności urzeczywistnia się w każdym konkretnym dniu. Jerzy Lieber wyraża ten paradoks w sentencji: „Uczyniwszy na wieki wybór, w każdej chwili wybierać muszę”. Zwykle rozumiemy Królestwo Niebieskie, zbawienie i wieczne przebywanie z Bogiem jako rzeczywistości, do których będziemy mieć dostęp dopiero po śmierci. Jezus zaś mówi: „A to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa”. Dzięki wierze już dziś możesz żyć w wieczności, choć jeszcze nie w pełni urzeczywistnionej. Przyjrzyj się swojej wierze: Ile w niej paschalnej pewności zbawienia i codziennego życia „jedną nogą w niebie”?
„Objawiłem imię Twoje ludziom, których Mi dałeś ze świata” – Fragment dzisiejszej Ewangelii jest częścią mowy pożegnalnej Jezusa, który zdaje sprawę Bogu z wypełnionego zadania. Jezus do końca czuje się odpowiedzialny za swoich uczniów. Prosi za nich, by nie ustali w wierze i wytrwali do końca. Odpowiedzialność Jezusa jest pierwowzorem odpowiedzialności Nauczyciela wychowującego do wiary. To zadanie przejęli Apostołowie. W czasach, kiedy ludzie nie byli za bardzo wykształceni, całość przepowiadania Ewangelii spoczywała na osobach duchownych. Dziś przede wszystkim rodzice powinni pamiętać, że to oni są pierwszymi katechetami – uczą gestów, pierwszych modlitw, czytają Słowo Boże. Przyjrzyj się, za kogo Ty jesteś odpowiedzialny? Komu głosisz? Dla kogo jesteś nauczycielem?
Stając w prawdzie wobec Słów Ewangelii zauważam, że trudno mi być w praktyce „zbawionym chrześcijaninem”.Zaglądam do Nieba przez dziurkę od klucza, podczas gdy mogłabym, jak mówi Palm „wejść w przedsionki domu Pana”…Teraz jest czas oczekiwania na Ducha Świętego,czas odkrywania i odnawiania w sobie łaski Chrztu i Bierzmowania, darów i owoców życia w Duchu Świętym. Trzeba mi dobrze wykorzystać ten czas, wołając: przyjdź Duchu Święty,obudzić we mnie na nowo radość paschalną i wiarę, która jest relacją, „chodzeniem” z Jezusem po wszystkich drogach mojego życia, a nie tylko poznaniem rozumowym i akceptacją dogmatów. Przyjdź Duchu Święty, rozpal mnie, rozraduj mnie, odnów mnie, bym w Słowie Bożym odnalazła /”mojego”/ Jezusa, /”mojego”/ Zbawiciela, który objawia mi prawdziwe Oblicze Boga Ojca. Przyjdź Duchu Święty!
Pragnę aby moja wiara wciąż się pogłębiała. To wielka łaska od Boga i nie chcę jej zmarnować. Uczę się przebaczać, kochać bo tylko MIŁOŚĆ jest najważniejsza w wieczności. Proszę Cię Panie o łaskę radości wraz ze zmartwychwstałym Jezusem. JEZU UFAM TOBIE!