Rozważaj najpierw słowa, które wypowiadają do uczniów, mianowicie, że przez wiele ucisków trzeba nam wejść do królestwa Bożego. Jak Ty wyobrażasz sobie życie wiary? Jako pomyślne życie z Bogiem? Jako sielankę? Warto zauważyć to, iż o wiarę trzeba walczyć i złemu na niczym tak bardzo nie zależy, jak na osłabieniu jej, oziębieniu, a jak się uda – to i na zniszczeniu. Wiara bowiem jest darem Bożym, ale równocześnie jest naszą odpowiedzią na ten dar. Bez zaangażowania i wysiłku staje się ona jałowa i letnia.
2. Apostołowie za łaską Bożą zostali przeznaczeni do dzieła, które wykonali. Jakie dzieło Ty wykonujesz? W tym zdaniu zawarte są przynajmniej dwie rzeczywistości: rozeznawanie (szukanie woli Bożej) oraz wypełnianie jej. Zapewne we wspólnocie rozeznali, co powinni zrobić, gdzie się udać i to wykonali. Poszli tam wierząc, że sam Bóg ich posyła do ludzi. Tam głosili słowo Boże, a potem wrócili. Wypełnili to, co do nich należało. Widać w tym ich posłuszeństwo wierze i wrażliwość na poruszenia Ducha Świętego, który wie lepiej, w których miejscach potrzeba głosić słowo, umacniać słabych, pokrzepiać wątpiących. Pomyśl o Twojej wrażliwości, słuchaniu głosu Boga (w sobie i Kościele) oraz o posłuszeństwie temu słowu.
3. To, co apostołowie robią na koniec, to dzielenie się owocami swojej pracy. W ten sposób umacniają miejscowy Kościół. Mówiąc innymi słowy – budują go. Bo swiadectwo działania Boga jest budujące. Kiedy dzielimy się wiarą, kiedy opowiadamy, jak wielkich dzieł Bóg dokonuje wśród ludzi – nasza wiara rośnie. Przypomnij sobie takie momenty, kiedy być może ktoś dzielił się z Tobą swoimi przeżyciami wiary, a w Tobie rosło pragnienie czynienia albo doświadczania tego samego. Dzielenie się tym, co Bóg czyni najpierw oddaje chwałę Bogu, a potem umacnia ludzi. Pomyśl o tym, jak Ty dzielisz się swoją wiarą z innymi.