Ziarno bowiem rzucone na drogę, na ziemię skalistą czy pełną chwastów i cierni nie przyniesie spodziewanego plonu. Naraża się tylko na podeptanie, wypalenie przez słońce czy wydziobanie przez ptaki. Bóg daje Ci ziarno Słowa (którym jest Jezus Chrystus). Jaką glebą jesteś? On sam działa, Jego życie wzrasta w Tobie mocą Bożą. Może to jednak czynić na glebie przygotowanej: zaoranej, spulchnionej, użyźnionej. Czy pozwalasz Bogu na te zabiegi kultywacyjne? To jest trudne, to jest bolesne. To są wszystkie nasze życiowe doświadczenia, kryzysy, przeciwności, które „orają” nasze serce. Czy ufasz Ogrodnikowi, który sam dba o glebę Twego serca?
2. Królestwo Boże jest jak bardzo małe ziarenko. Prawie niewidzialne, niepozorne, nie rzucające się w oczy. Pokorne. Ale to z niego wyrasta coś wielkiego, wspaniałego – ochrona dla ptaków powietrzych, cień dla różnych stworzeń. To pokora prowadzi do wielkości. Królestwo Boga jest oparte na pokorze, na tym co małe, niepozorne, po ludzku nieatrakcyjne. W małości zaklęta jest wielkość, a w prawdzie – miłość. Bo pokora to stawanie w prawdzie przed Bogiem i samym sobą. A ta prawda o Tobie to: małość naszych słabości i grzechów, ale zarazem wielkość Bożej miłości i miłosierdzia. To ta miłość sprawia, że z przyjęcia Twojej małości może wyrosnąć coś pięknego. Czy zaufasz Bożej mocy i Bożej miłości? Czy dostrzegasz Ojca „pracującego” dla Ciebie (w Tobie, nad Tobą), trudzącego się i czy przyjmujesz Jego pracę? Czy pozwalasz Mu działać w Twoim życiu?