Wprowadzenie do modlitwy na 11 Niedziele zwykłą, 17 czerwca

Tekst: Mk 4, 26-34

Prośba: o łaskę cierpliwości przemieniającej życie.

1.   Dwie przypowieści. Pierwsza mówi o ziarnie wrzuconym w ziemię. Wyobraź sobie proces, jaki przedstawia ta ewangelia. Królestwo Boże jest jak… Zobacz, że jest ono procesem, że wzrasta. Po pierwsze ma swoją wewnętrzną dynamikę, bo wzrasta niezależnie, czy człowiek śpi, czy czuwa. Człowiek nie może więc tego (na szczęście) kontrolować. Po drugie zaś, z ziarna najpierw powstaje źdźbło, potem kłos, a potem pełne ziarno w kłosie. Przyjrzyj się w wyobraźni tej dynamice. Ona dotyczy także rozwoju Twojego życia. Tak jak jeść, chodzić czy zawiązywać buty uczyliśmy się etapami, podobnie dzieje się z wszystkimi innymi aspektami życia człowieka. Życie duchowe również podlega tym samym prawom wzrostu. Czy sobie na to pozwalasz? Czy znosisz swoje własne grzechy, upadki, słabości, niedomagania…? Czy też już, teraz, natychmiast chciałbyś być doskonały?

2.   Druga przypowieść mówi o tym, że Królestwo niebieskie jest na początku malutkie. Jak ziarnko gorczycy. Zawiera w sobie już wszystko, ale do rozwoju potrzebuje czasu i odpowiednich warunków. Zauważ, że mowa jest o wzroście tego Królestwa. To tak, jakby ono nie było gotowe, lecz wzrastało razem z człowiekiem. Ono rośnie wraz z Tobą. Sam Jezus mówi na innym miejscu, że ono nie jest „oto tu, albo oto tam”, lecz że „Królestwo Boże w was jest”. Skoro tak, to naprawdę rośnie razem z nami. Bóg, który dostosowuje się do człowieka, szanuje go i etapy jego rozwoju (wszak sam tak to wszystko stworzył, uczynił). Rozważając dzisiaj swój własny rozwój, zobacz, w jakim momencie życia jesteś. Do czego i przez co (przez jakie góry i doliny) Pan Bóg Cię doprowadził aż do dzisiaj? Poproś szczególnie o łaskę cierpliwości, która pozwala na osobiste tempo rozwoju, na wzrost, który nie jest natychmiastowy. Pozwala również na słabości i upadki. Nie dlatego, że mamy upadać, lecz dlatego, że to normalne etapy wzrostu, droga, którą przechodzi każdy człowiek.