Wprowadzenie do modlitwy na piątek, 23 października.
Tekst: Łk 12,54-59
Prośba: o łaskę rozpoznawania Bożych znaków w moim życiu i podejmowania wyzwań, do których zapraszają.
1. Boże znaki. Jezus naucza tłumy. W dzisiejszej Ewangelii skupia się na konieczności rozpoznawania znaków czasu. Z jednej strony mamy znaki globalne: zmiany klimatyczne (patrz encyklika papieża Franciszka „Laudato Si”), wojna na Bliskim Wschodzie, miliony uchodźców na całym świecie. Tak, jak trzysta lat temu Bóg chciał nam coś powiedzieć i zaprosić do czegoś całą ludzkość, tak i obecnie poprzez owe znaki zaprasza i wskazuje na coś konkretnego. Z drugiej strony mogę zapytać siebie: co też dla mnie osobiście stanowi Boży znak na mojej duchowej drodze? Czy jestem chętny/a, aby zapytać Jezusa, czego oczekuje ode mnie dziś poprzez owe znaki?
2. Dobrodziejstwo przebaczenia. Nasze zmierzanie do ostatecznego celu nie dokonuje się w pojedynkę. Bóg stawia nam pewne wyzwania (znaki czasu) w postaci niełatwych relacji, których podjęcie ma na celu nieustanne uczenie się, co znaczy kochać, upodabniając się w ten sposób do Jezusa. Bóg przebaczając nam, oczekuje, że i my będziemy czynić to samo. Zanim zacznę szukać wielkich znaków Bożych dookoła siebie, zapytam, kto stanowi dla mnie dziś takie wyzwanie? Jakiej słabości we mnie dotyka ta niełatwa relacja? Czy pokładam nadzieję w Bogu i szukam u Niego siły do nieustannego przebaczania?
Ty nas kochasz! Twoja miłość jak ciepły deszcz
„Mamo, czy ty kochasz tatę?” Takie pytanie padło z ust naszego kilkuletniego dziecka. Pytanie wymowne, więc i odpowiedź wymagająca stanięcia w prawdzie. Takim wyzwaniem dla mnie jest relacja z bliskim mi człowiekiem, moim mężem. Jak go kochać, jak przyjmować jego słabości? Tobie Miłosierny Panie oddaję nasze małżeństwo, znasz je dobrze, jak nikt. Wiesz, ile w nim dobra, radości, piękna, ale też niespełnienia, tęsknoty, goryczy. Taka trudna miłość, na miarę ludzkich serc i możliwości. Bożym znakiem dla mnie, Twoim znakiem dla mnie jest to, że nam błogosławisz, podtrzymujesz, dodajesz sił, przebaczasz i uczysz przebaczania sobie, opatrujesz rany, ale też pomagasz wzrastać w łasce, rozwijać się, pracować nad sobą, nad naszą relacją małżeńską. Chwała Tobie Panie!